Rozdział 4

Deski lekko wgniatały się pod ciężarem jej mocnych kroków. Włosy owiewały jej ramiona splatając się ze sobą przy końcach. Piersi lekko falowały w ton marszu. Ludzie patrzyli na nią z niepokojem. Każdy bał się jej żelaznej pięści, szczególnie iż łatwo było ją wyprowadzić z równowagi. Otworzyła wielkie wrota jednym ruchem ręki.

                - Tsunade-sama! – Shikamaru poderwał się ze stołka podbiegając do niej.

                - Mów. – rozkazała nie patrząc na niego wciąż kierując się ku opadającym w podziemia schodom.

                - Pani Mizukage wysłała list. – podał jej do ręki zwinięty kawałek papieru.

Rozerwała szybkim ruchem ciemny sznurek.

„Mamy jednego. Wysłaliśmy go z eskortą. Powinien być na miejscu za 2 dni. Niestety wieść już się rozprzestrzeniła. Raikage już wie. Powodzenia.”

                - Za 2 dni?! – krzyknęła ze wściekłością gniotąc w palcach świstek. – Czy oni nie wyobrażają sobie jak bardzo to jest kurwa poważne?! – rzuciła nim w chłopaka. – Ty! – zwróciła się w jego stronę. – Oddziały ANBU mają pilnować każdego wejścia do wioski. 3 dywizje poza bramą w odległości kilometra.

                - Tak jest! – wyjątkowo ożywiony Shikamaru wybiegł z sali.

                - Naruto… - z pomarańczowego pyska wydobył się cichy głos. – Doigrałeś się, mówiłem Ci.

Kyuubi leżał spokojnie wpatrując się w żółtowłosego. Ten stał przed bramą ze wzniesionymi w górę rękami tworząc z chakry brakujące w niej belki.

                - Zamknij się! – wrzasnął.

Krople potu spływały z jego skroni opadając na czarną posadzkę. W powietrzu rozległ się szyderczy śmiech.

                - Jak długo się tak jeszcze będziesz męczyć? – lis położył swój wielki pysk tuż przed nim. – Wiesz, że już Ci nikt nie pomoże a ty jesteś za słaby Naruto…

                - Powiedziałem Ci, żebyś się zamknął! – wytworzone przez niego kraty nagle zapłonęły niebieskim ogniem parząc potwora.

Ryknął z bólu rozwierając ogony.

                - To ty jesteś słaby, wiesz? – Uzumaki spojrzał na niego uśmiechając się. – Pozwoliłeś mi nosić Cię w sobie przez tyle lat… Jaki z Ciebie za Dziewięcioogoniasty?

                - Jeszcze słowo…

                - Ale wiesz co? Polubiłem Cię, naprawdę polubiłem. Wciąż wierzę, że kiedyś zostaniemy przyjaciółmi. – dmuchnięciem odgarnął z czoła włosy rozluźniając się.

Pokój oświetlony został blaskiem lampy. Kakashi poderwał się na równe nogi zakładając na siebie brudną jeszcze z błota kamizelkę. Pakkun wskoczył na łóżko przyglądając się różowowłosej dziewczynie. Siedziała jakby nieobecna wpatrując się w jeden punkt. Dawało się odczuć napiętą atmosferę. Usta drżały a łzy spływały po jej policzkach jedna po drugiej.

                - Sakura. – siwowłosy pochylił się nad nią kładąc rękę na jej ramieniu. – Powinnaś wrócić do domu. Dasz radę?

Kiwnęła jedynie głową. Nie wiedziała kiedy została sama.

                - Pani Shizune! – do kobiety podbiegł młody ninja. – Nasz pacjent wybudza się. Jego czynności życiowe stają się coraz stabilniejsze. Mamy zwiększyć ochronę?

                - Oczywiście. Z nakazu Hokage należy wezwać paru członków ANBU…

                - Ja to zrobię. – ktoś jej przerwał.

Odwróciła się. O ścianę stał oparty Kakashi poprawiając ochraniacz szybkim ruchem.

                - Dam sobie radę.

                - Kakashi-san! Powinien pan leżeć w łóżku…

                - Daruj sobie, niańczenie dzieciaka to nie jest tak trudna robota.

                - Czy ja wiem? – odparła. – Dzieciaka, który w planie ma zniszczyć naszą wioskę.

Ton-ton zachrumkała z niepokojem. Hatake uśmiechnął się do niej głaszcząc delikatnie po grzbiecie.

                - Uwierzcie mi, dam sobie radę. – jego głos był pewny siebie.

Wiedział, że ma taki obowiązek. To on był jego pierwszym nauczycielem. Czuł więź, więź z Sasuke, Sakurą i Naruto, której nie mógł nie pielęgnować. Drzwi zaskrzypiały. Chłopak leżał w kręgu na środku sali z poduszką pod głową. Niemal całe ubranie było podarte i okrwawione. Medic ninja siedzieli skupieni w pogotowiu, podobnie garstka ANBU. Kiwnęli głową widząc Kakashiego. Odwzajemnił gest. Twarz Uchihy była spokojna. Miał piękne, męskie rysy twarzy, zdecydowanie zmienił się, wyrósł. Siwowłosy myślał o nim jak o koledze, którego dawno nie widział. Nie dostrzegał w nim wroga (którym niezaprzeczalnie był).

                - Sasuke, ty szczeniaku… - usiadł na posadzce odkrywając Sharingana.